Dierbare vrienden,
Graag zou ik het met jullie willen hebben over jullie spirituele zoektocht en verlangen. Vaak bestaat het idee dat het ongeveer wel duidelijk is waar die zoektocht en dat verlangen over gaan, er lijkt dan al een beeld of einddoel in zicht te zijn. Maar het is juist degene die achter die denkbeelden aan gaat die op een gegeven moment verdwaalt.
Omdat jullie me dierbaar zijn, voel ik de wens om er hier weer eens iets over te zeggen. Het is immers pijnlijk om je vrienden een doodlopende straat in te zien gaan en na een tijdje er weer teleurgesteld of verhard uit terug te zien komen.
Spiritualiteit gaat over inhoud, essentie en wezenlijkheid. Inhoud is datgene, wat in dat is, wat altijd stand houdt. Essentie gaat over het puurste (essence) van het zijn (esse is Latijn voor zijn) en wezenlijkheid gaat over het meest zijnsgevulde van het bestaan en van je aanwezigheid.
De zoektocht naar deze kwaliteiten geeft aan dat we ze missen of er een tekort aan ervaren en natuurlijk is de tocht die we er naar toe ondernemen een prachtige levensbeweging. Tenslotte is deze tocht een dappere beweging van een mens, die zich aan de vooral zintuiglijke bevrediging van het doorsnee maatschappelijke leven onttrekt.
Daarmee geeft hij dan aan iets waardevollers in zichzelf gevoeld te hebben en daar dieper mee verbonden te willen zijn. Een bewogenheid die mij altijd weer diep ontroert en in een stroom brengt van liefde voor het leven en zijn beginsel.
De aanzet tot het zoeken naar wat dan ook en dus ook naar spiritualiteit is altijd een gemis en dit gemis kan er niet zijn als er niet ooit al eens iets ervaren is van dat wat men mist. In die zin is het verlangen naar spiritualiteit tevens een bekentenis van het in jezelf weten en eventueel ook ervaren van een andere levenskwaliteit dan die, die al ruimschoots voorhanden is.
Toch gaf ik aan dat ik het als pijnlijk ervaar als ik jullie, achter jullie denkbeelden over spiritualiteit aan, een doodlopende weg in zie gaan. Dat zijn dan vaak ook nog eens van die erg lange wegen en zo te zien vragen ze ook behoorlijk wat moeizame ervaringen, voordat het eindpunt ervan herkend en erkend wordt.
Spiritualiteit gaat over inhoud en wezenlijkheid en kan daarom geen denkbeeld zijn, geen af te leggen weg zijn, geen doel zijn. Het gaat er bij spiritualiteit juist over om in dat te zijn wat altijd stand houdt, om in de puurheid van het zijn te zijn en om het meest zijnsvolle gebied van het bestaan te ervaren.
Daar hoef je nergens voor te gaan, maar daarvoor word je uitgenodigd om ergens in te gaan of ergens voor open te gaan. Het verlangen naar inhoud vraagt van je om eerst te voelen wat er overblijft en steeds stand houdt, terwijl alles eromheen constant verandert. Om dat te ervaren, moet je je durven openen voor dat wat er ervaarbaar blijft als je met geen enkele verandering meegaat, maar deze ongemoeid laat plaatsvinden en er dus onder of doorheen voelt.
Pas als je vanuit jezelf in het hier en nu open bent voor dat wat stabiel alsmaar overeind blijft los van alle veranderingen, wordt je gevraagd daar in binnen te gaan, daar de inhoud van te proeven. Niet dat je dan weet wat de inhoud is, maar wel dat er inhoud is en hoe het is om in en met de inhoud van dat wat altijd stand houdt te zijn.
Het spirituele verlangen naar essentie vraagt van je om je vanuit jezelf in het hier en nu te openen voor het puurste in je aanwezigheid, voor het zuiverste in je zelf-beleving. Je laat dan alles wat niet zuiver voelt steeds verder los om te ervaren wat het puurste is dat overblijft en dat dan te proeven of drinken, om daar dan in en mee te zijn en het zo te ontmoeten.
De wens om dieper in contact te komen met wezenlijkheid vraagt van je om vanuit jezelf in het hier en nu te voelen wat daarin de meest zijnsvolle levensruimte is en er je dan verder voor te openen, zodat je ervan proeft, drinkt en ontvangt. Pas dan heeft je spirituele verlangen een ervaarbaar en waardevol antwoord gekregen. Niet dat je dan weet wat wezenlijkheid is, maar wel dat het er is en dat je er mee in contact kunt gaan en er mee verbonden kunt zijn.
Het verlangen naar een spirituele levenskwaliteit uit zich dan helemaal niet meer via de behoefte om iets te willen weten of hebben, maar dat verlangen is dan eerst weer voor een stukje beantwoord, doordat je met de kwaliteit die je miste even samen bent geweest.
Het heeft immers ook geen zin om te weten wat liefde is, maar het verlangen naar liefde is het verlangen om aan liefde deel te nemen en erdoor gevoed en beïnvloed te worden. Het verlangen naar spiritualiteit of het verlangen naar echte liefde zijn beide het verlangen naar de levenskwaliteit, die een diep gemis beantwoordt en het leven weer zijn zinvolheid en goddelijkheid teruggeeft.
Het achter denkbeelden over spiritualiteit en liefde aan gaan, opent iemand niet voor zichzelf, voor het hier en voor het nu en al helemaal niet voor dat wat daarin onveranderlijk blijft en vol van zijn is. Een zoeker tast zijn omgeving af en gaat daardoor niet, door zichzelf en het moment van hier en nu heen, de diepte, van hetgeen altijd onveranderd blijft, in.
Een zoeker wenst ook te vinden en daarmee de zoektocht af te sluiten en gaat daardoor niet de relatie met het puurste van zijn aanwezigheid aan en binnen. Een zoeker gaat vanuit zijn gewoontegedrag, waarin spiritualiteit gemist werd, zoeken naar waar spiritualiteit daarin wel is, maar het ontbrak er juist in!
Vanuit onze gewoonten komen we nooit buiten de levenservaringen van die gewoonten. Als we handelen vanuit het ego komen we nooit buiten de levensruimten van datzelfde ego, terwijl we juist verlangen naar een ander kwaliteit dan wat we al kennen. Ook als we zoeken naar verdieping Zoeken we naar een ander kwaliteit dan die we al kennen.
Om spiritualiteit, de heelheid die we missen, dieper te ontmoeten, zullen we onze gewoontemanier van te zoeken en te willen vinden los moeten laten en ons op een gebied durven begeven, waar we nog niets van weten, nog niets in kennen en nog nooit geweest zijn. Echte puurheid is immers nog nooit door wie dan ook betreden!
Het voelen van dat, wat stand houdt te midden van alle veranderingen, en het daarin binnen gaan is onbekend, nieuw en anders dan wat ooit is geweest. Het is daar, dat eventueel een andere kwaliteit ontmoet kan worden. Het is daar, waar je een ongekende ruimte betreedt en waar je dus opener bent dan ooit tevoor voor de diepte en echtheid van de zijnsvolle waarheid van je bestaan.
Dat is telkens zo, want je verlangen is altijd naar iets wat je mist, waar je niet mee of in bent, en dat kan nooit gevonden worden op een gebied dat je al kent en dat tot je gewoonten behoort.
Het is daarom dat het zinvol kan zijn om een levende leraar te hebben, want die kan je aan de hand meenemen naar gebieden waar jij vanuit je eigen bekendheid niet zo gemakkelijk zult komen. Een leraar kan je begeleiden en je over je eigen schaduwen, over je eigen grenzen en over je eigen gewoonten heen leiden naar nieuwe gebieden en nieuwe ontmoetingen met de essentie van je bestaan.
Het is daarom dat het zinvol kan zijn om een levende meditatievorm een plaats in je leven te geven, zodat je je daardoor steeds weer opnieuw opent voor dat wat stand houdt te midden van alles wat verandert, voor dat wat het puurste is in jou aanwezigheid en voor dat gebied in jou dat het meest vol van zijn is. Aan jou de vraag om daar dan in binnen te gaan en ermee te zijn elke keer weer en elke keer weer opnieuw.
Spiritualiteit, het verlangen naar oprechte en pure liefde en levenswaarde, is het mooiste verlangen, en volgens mij het enige verlangen, dat er bestaat. Zoek het echter niet op de bekende manier aan de hand van denkbeelden en geloof, maar durf te voelen wat in jou en in het hier en nu zijnsvol, puur en altijd aanwezig is, om daar in binnen te gaan en je verlicht te laten worden door nooit eerder ontmoete levenskracht.
Vanuit liefde,


Anandajay