Dierbare vrienden,
Niemand heeft in de kracht van zijn leven het verlangen om daadwerkelijk te sterven, te verdwijnen of helemaal gereduceerd te worden, maar toch is de bereidheid om steeds voor alles te sterven iets dat de intensiteit van het leven enorm versterkt.
Je denkt dat je adem haalt, maar op het moment dat je doodgaat kun je niet beslissen om nog een keer adem te halen. Dat bepaal jij namelijk niet zelf. Er komt voor ons allemaal een keer dat moment waarop je niet meer inademt. Niet omdat jij niet meer zou willen inademen, maar omdat je geen adem meer krijgt. Adem, het beginsel van leven, haal je niet, maar die krijg je!
Menige spirituele tekst gaat erover dat het belangrijk is om te geven, maar het natuurlijke gegeven is echter dat je het leven hebt gekregen, net zoals je als eerste activiteit in je leven de inademing kreeg, zodat je van je kon laten horen.
Doordat je het leven en de adem hebt gekregen, is ontvangen het eerste wat je in het leven leerde kennen en dat is nou juist wat veel mensen vergeten en verleerd zijn. Ontvankelijk zijn wordt zelfs vaak als zwak gezien en dat terwijl je niet waarlijk kunt geven als je niet genoeg ontvangen hebt.
Wie genoeg ontvangen heeft, zal dankbaar en krachtig zijn en zal vanuit die rijkdom graag willen geven. Wie echter eerst zou moeten geven omdat dat sociaal zou zijn, heeft te maken met een verplichting of inzet en moet dan nog maar hopen dat er iets uit terug komt om ook te kunnen ontvangen, want iedereen heeft het nodig om leven, liefde, voeding en dergelijke te ontvangen.
Als geven het bewijs moet zijn van dat je een goed mens bent, sluipt er gemakkelijk de vaak onbewust gehouden neiging in om dat te doen vanuit je behoefte om te ontvangen. Bij het geven vanuit dankbaarheid wordt gegeven vanuit de vreugde van het al ontvangen hebben. Daar speelt het ego dan nauwelijks of geen rol in, waardoor die kwaliteit van geven schoner of vrijer is.
Deze vreugde van het ontvangen is zo mooi ervaarbaar op de momenten dat je bewust bereid bent om werkelijk alles te laten gaan en te laten sterven. Je merkt dan hoe diep je vanuit je gevoel bereid bent om alles vrij te geven en hoe je al je beelden en ideeën laat gaan.
Juist op het moment dat je alles gelaten en overgegeven hebt, krijg je zomaar een inspiratiegolf van totaal nieuw leven, waar nauwelijks nog resten van voorheen bijzitten. Je krijgt een volledig nieuwe levens-inademing aangeboden.
Het is zo mooi om te voelen, hoe diepgaand en volledig je, als je bereid bent om te sterven voor alles, elk moment opnieuw het leven en de levenskracht krijgt. Als dit vaker ervaren wordt, brengt dat een grote diepgang in je leven en ervaar je steeds meer eigen waarde. Loslaten leidt blijkbaar niet tot verlies, maar tot verrijking van je bestaan, hetgeen zeker ook op sociaal vlak verblijdend zal doorwerken.
Het volledig laten gaan van wat je van een ander zou willen ontvangen, leidt immers steeds weer tot het emotioneel vrijgeven van die ander. Daardoor kom je in een veel vrijere en respectvollere relatie met anderen. Je hoeft dan niet meer te vechten om overal dat uit te halen wat je nodig hebt, maar je bent bereid alles steeds weer te laten gaan, te laten sterven en door dat laten, volledig open af te wachten of je iets ontvangt of wat je eventueel daarna ontvangt.
Alles mag gewoon sterven, zodat je niets vast en bij je blijft houden of je aan bepaalde situaties blijft vastklampen en wie weet krijg je daarna weer opnieuw het volle leven, opnieuw de ruimte voor inzichten, opnieuw contact met je bezieling, opnieuw levenskrachtige adem.
Het is zo mooi om te voelen hoe het is als je niet handelt omdat je wilt halen of behouden, maar dat je de bereidheid en vrijheid voelt om het ook allemaal te laten sterven en gaan. Je krijgt daardoor vertrouwen in het leven als datgene dat je altijd weer met het waardevolle van het bestaan verbindt.
Je bent dan heel oprecht, want je houdt je nergens meer aan vast. Je bent bereid te laten sterven en daardoor bereid om te ontvangen wat er komt, en als er niets meer komt, dan is dat zo. Zo vrij leef je misschien niet, maar dit is wel de diepere levenswijsheid over ontvankelijkheid die het leven en de adem je onophoudelijk geven.
Door alles in je leven steeds weer te laten sterven, ervaar je hoe de levensadem een spirituele leraar is, die je de hele dag aan je zijde hebt. Daarom gaf ik aan dat het mooi is om te sterven als een soort buiging waarmee je alles teruggeeft aan zichzelf, zodat je weer helemaal vrij en open bent om te mogen ontvangen wat het leven je steeds opnieuw en zo onvoorwaardelijk geeft.
Het verlangen om op die manier alles wat je hebt ontvangen steeds weer te laten sterven, is het verlangen om volledig vrij, schoon en oprecht in het leven te staan en met het leven in relatie te zijn. Want zolang je niet durft te laten sterven, hang je aan dingen, wil je dingen en houd je je aan dingen vast, waardoor je niet echt vanuit vrijheid met andere mensen en met het leven om kunt gaan.
Natuurlijk kun je ook verdriet voelen als je bijvoorbeeld de dierbaren uit je leven laat sterven en je respectvol buigend bereid bent ze te laten gaan. Je zult merken dat je, door de volgende inademing te ontvangen, nog dieper de liefde voor hen voelt.
Door je bereidheid om te sterven, ga je niet in dat verdriet hangen, maar ben je sensitief open voor wat er gaat komen, voor wat je mag gaan ontvangen. Deze ontvankelijkheid vergroot de blijdschap die plaatsvindt als gevolg van de aangereikte inademing en levensruimte. Je voelt dan de blijdschap voor het leven en voor je dierbaren die er weer zijn, voor de natuur die er weer is, voor de zon die schijnt en voor de bezieling die je weer mag voelen. Deze openheid verfrist alle waardevolle verbindingen in je leven en maakt je wakker voor de waarden van alles wat er is.
Sterven gaat dus ook over het loslaten van wat je dierbaar is of waar je aan gehecht bent, maar omdat je doorgaans het volgende moment het leven weer gegeven krijgt, wordt juist de relatie met dat wat je dierbaar is en wat je waardevol vindt eigenlijk alleen maar verkwikt.
Levend sterven is de bereidheid om vanuit respect voor het leven te buigen, haar alles terug te geven en in openheid te voelen wat voor een mysterieuze werkelijkheid en spirituele diepgang er dan ervaarbaar wordt. Deze diepgang verbindt je met de essentie van het leven en van jezelf. Het is een bereidheid die je vraagt alles te laten gaan, te voelen in welke vrijheid en openheid je dan terechtkomt en vervolgens te ontvangen wat het leven je gaat geven.
Sterven is geen ego actie, want die zijn steeds gericht op het behouden of bereiken van iets, maar sterven is laten gaan om weer schoon en klaar te zijn voor de liefde van het leven die je dan mag ontvangen. In die ontvankelijkheid krijg je en wordt jou van alles gegeven waardoor je vanzelf in de juiste levenskwaliteit komt om de diepe, spirituele en bezielde waarde van het leven te ontmoeten en als het wezenlijke in jou te herkennen, zodat dat jou en je leven kan verrijken.
Ten-slotte:

Sterven werkt verrijkend
Met deze tekst komt ook een einde aan deze brief, en daarmee sterft die niet, maar komt die dichter bij zijn geboorte en het gaan doorgeven van de waarden die hij in zich draagt. Daar hebben we het voor gedaan en we hopen dat hij menigeen iets gaat geven, waardoor die mag sterven voor het bekende en ontwaken voor het nieuwe en verrijkende, Voor het verruimende en vervullende.
Nu jullie deze brief krijgen, ben ik voor drie maanden in retraite. Stil zijn, mediterend zijn, in-gebed zijn, wandelen en schrijven zijn dan mijn dagbestedingen om deze periode zinvol te laten bijdragen aan mijn en andermans leven. Even een periode om met het leven alleen te zijn, minimaal met anderen van gedachten te wisselen en veel in de natuur te zijn. Ik voel me erg dankbaar daarvoor en hoop dat het aan de hele wereld bijdraagt. Bij deze bedank ik graag iedereen die er aan bijdraagt dat dit nog een keer op deze manier mogelijk voor me is.
Een retraite is ook een beetje als sterven, want ik laat de gewoonte los om met het strakke regime van mijn dienstbaar leven mee te bewegen, om levendig betrokken te zijn bij de ontwikkeling van mensen en om werkzaam te zijn waar het gevraagd wordt.
En ook dit sterven werkt verrijkend door, laat me weer voelen wat de essentie en wat vrijheid is en brengt me, toch weer anders dan gedurende mijn nachtelijke meditatie-uren, in een intieme ontmoeting met het leven zelf, met de draden en naden van de doek des levens.
Het staat echter allemaal in dienst van waar ik voor geboren ben, namelijk anderen ter zijde staan bij het omgaan met het leven en alles wat we daar nog niet van verstaan, nog niet zien, kennen of vertrouwd mee zijn.
Het leven is immers immens onbegrepen. Niet dat ik het leven volledig begrijp of versta, maar het is me wel duidelijk dat alle pijnlijkheden ervan het gevolg zijn van 'misunderstanding' als gevolg van angst, verkramping en blindheid voor de natuurlijke en diepere waarden van het bestaan.
Dit inzicht is belangrijk, omdat het een grote mate van oprecht mededogen genereert, waardoor we vrij mogen zijn van schuld of angst en de kracht krijgen voor verantwoordelijkheid en affectie.
Door angstige of teleurgestelde ogen bekeken, zou de wereld bizar en genadeloos kunnen lijken, maar iedereen kent ook de andere waarden van het leven op het moment van vertrouwen en openheid.
Het is daarom van groot belang dat er begeleiding mag komen die mensen niet weer in iets nieuws laat geloven, maar ze ondersteunt om vrij te zijn om te voelen, te zien, te ervaren en bloeien vanuit hun in zichzelf ontdekte en geleefde waarden.
Moge jullie het vertrouwen vinden in de waarde van je eigen bestaan om te onderkennen dat het leven goed is, niet tegen je is en bedoeld is om te vieren hoe alles wat bestaat in zijn eigen schoonheid uitkristalliseert als bewijs van heelheid en een liefdevolle diepgang.
Net zoals ook jij, als je denkt over jezelf zijn, zou willen uitkristalliseren in je eigen schoonheid als bewijs van dat je een deel bent van een grotere heelheid en dat het ervaren daarvan een bewijs is van een immense liefdevolle diepgang die in alles aanwezig blijkt te zijn.
Maar net als dat pas bij volledige bloei duidelijk wordt dat de bloem honing als essentie in zich draagt, zo wordt ook pas als jij helemaal tot bloei komt voor iedereen duidelijk dat jij liefde als essentie bij je draagt.
Tot die tijd weet je het af en toe, voel je het af en toe en ontmoet je lagen daarvan in meditatie en in je liefdescontacten met anderen. En juist daardoor voel je dat het leven goed is, dat jij goed bent.
Het is daarom dat het af en toe goed is om te sterven van dat waar je in terecht bent gekomen, en dus ook van je angsten, identificaties en verkrampingen. Sterven voor wat je kent en weer geboren worden voor dat wat je opnieuw het leven gaat geven.
Iets steeds weer opnieuw ontmoeten, is een van de prachtigste dingen die ons als mens gegeven zijn. Wie weet mag ik bij menigeen bijdragen aan die schoonheid van het bestaan, aan die echtheid van het er zijn, aan die waarheid van hun bezieling, want daar kom je op zulke momenten op een gelukkigmakende manier vanzelf mee in contact.
In love,


Anandajay