Voor je zullen steeds de dingen liggen
die nog geregeld moeten worden,
onzeker zijn en aangegaan dienen te worden.
Achter je
zal steeds alles liggen
waar je op de een of andere manier mee
in aanraking bent geweest.
Alleen waar je nu bent
ligt de mogelijkheid om te ontmoeten
en vanuit openheid
Liefde in te ervaren.
De laatste tijd heb ik een sterk gevoel dat het tijd wordt dat spiritueel georiënteerde en geïnteresseerde mensen zich weer verbinden met de realiteit. Spiritualiteit ligt immers niet buiten de realiteit maar is juist een gevoelige laag van de realiteit.
Vanuit de veelvuldig in de maatschappij voorkomende neiging tot oppervlakkigheid is er ook in de wereld van spiritualiteit meer aandacht voor gedrag dan voor echtheid binnengeslopen. De vorm, de middelen, het bijzondere ervan en vooral wat je er mee kunt, is belangrijker geworden dan de van alles ontdane echtheid waar het in het spirituele bewustzijn eigenlijk om gaat.
Menigeen die bij mij een satsang meemaakt, kijkt oftewel kritisch oftewel accepterend naar een man die iets aparts, bijzonders of buitengewoons weet, kan of heeft en daardoor een bepaalde positie binnen het spirituele wereldje heeft. Maar ik, ik voel me gewoon een gevoelig mens, die niet daar zit om iets te willen afleveren of voor een doel opkomt of zijn weten wenst te etaleren. Ik ben naar die bijeenkomst gekomen om met mensen samen te zijn, samen te voelen waar het in het leven over gaat en samen met hen opnieuw het respect voor het gewone en echte aandacht te geven. Ik ben helemaal niet iemand die ervan uitgaat dat die iets kan, heeft of voorstelt, maar wel iemand die door anderen, vanwege zijn manier van zijn en spreken, op de hoogte is gebracht dat hij voor menigeen waardevol kan zijn. Een spiritueel leraar word je immers doordat mensen zeggen dat je hen op dat gebied blijkbaar iets te leren, vertellen of aan te reiken hebt.
Zelf beleef ik dat beeld van die leraar helemaal niet, maar ben ik gewoon iemand die daar zit om te ontmoeten en te spreken over het bijzondere en soms verwarrende contact met het levend zijn, dat ik als mens met al mijn medemensen deel. Ja, ik houd van witte kleding en een witte omgeving omdat die kleur mij openheid geeft en ik nog steeds graag met mijn witte kleding een signaal van vrede uitzend, zoals ik daar ook vroeger mensenlevens mee gered heb in een oorlogssituatie. Ja, ik houd van de oude Indiase cultuur en voel me thuis in hun uitdrukkingswijze en gevoelsbeleving. Ja, ik houd van schoonheid, orde en verfijning om mij heen, waar ik me in op mijn gemak voel. Ja, maar dat is niet om iets te willen laten zien of neerzetten, niet om een statement te maken of me iets aan te meten, maar gewoon omdat het zo bij mij past.
Omdat mensen zelf met hun gedrag, posities en wat anderen van hen vinden bezig zijn, kijken ze ook zo naar spiritueel georiënteerde mensen of leraren en zien dan niet de echtheid erin, maar denken dat zij dan ook bezig zijn met hun image of voorkomen. Gedrag en uiterlijke signalen worden daarmee tot waarden verheven die ze niet in zich dragen, niet in zich hebben. Ook onderling letten leerlingen of cursisten vaak op elkaars gedrag. Wie komt het meest positief, dankbaar, gelukkig, lenig of vrij over, want die is blijkbaar goed bezig.
Maar is dat wel zo of zijn dat allemaal gedragingen en wordt het gewone menselijke in die persoon helemaal niet meer ontmoet? Wat voelt die persoon als die ‘s avonds naar bed gaat en de wereld en zijn gedrag even helemaal loslaat? Hoe ontmoet hij of zij de echtheid of gewoonheid van zichzelf dan? Gaat spiritualiteit er niet juist over dat de echtheid van die gewoonheid dieper doorvoeld, vollediger omarmd en respectvoller aangenomen wordt? Als spiritualiteit over een bijzonder kunnen, bereiken of neerzetten gaat, is het dan niet eenzelfde soort doelgerichtheid en uiterlijke manifestatie als alles waar het ego zijn innerlijke gemis mee probeert te compenseren?
Willen we de realistische echtheid van het leven ontdekken als basis van hoe we harmonisch en verdiepend met onszelf en elkaar om zouden kunnen gaan of willen we via spirituele ontwikkeling nieuwe krachten en misschien daarmee wel nieuwe wapens ontdekken om ons doel te bereiken en aan de realistische gevoeligheid van het menszijn voorbij te komen? Willen we de diepgang en echtheid van de realiteit ontdekken of willen we de realiteit ontvluchten en daarmee ontkennen?
Wat voor een spiritualiteit zoeken we als dat onbewust onze drijfveren zijn? Klopt het beeld wel dat een spiritueel leraar nergens meer last van zou hebben, alles kan verdragen, alleen nog maar uit liefde en vrede bestaat, altijd de ander voor laat gaan, geen angst, pijn of behoefte meer kent et cetera? Of zijn dit fabels, ontstaan vanuit een ego dat zelf graag aan die moeilijkheden voorbij wil zien te komen en in spiritualiteit daartoe een optie denkt te hebben gevonden, in plaats van de diepgang onder die ongewenste gevoelens te ontdekken.
Als spiritualiteit wordt gebruikt om het innerlijke gemis van echtheid te vereffenen door in een fabel terecht te komen, zal dat zeer frustrerend eindigen. Ook als je zo tegen spirituele leraren, meesters of boodschappers aan blijft kijken, zul je geen ontmoeting meemaken en over de gevoelige echtheid van het bestaan heen kijkend, in een affectieve leegte blijven.
Echtheid ontheft je van niets wat tot het leven behoort. Echtheid maakt je eerder gevoeliger dan dat je nergens meer last van zou hebben, maar het maakt je daarbij ook gevoeliger voor je innerlijke licht, dat je een inbedding geeft om aan het leven deel te nemen. Echtheid brengt je in een gewoonheid waar je niets ophoudt en gedrag duidelijk zichtbaar is als een gevolg van je eigenheid, karma en erfelijkheid. Echtheid stelt niets voor, maar heeft wel waarde en die waarde is afhankelijk van je openheid, omdat waarde alleen gevoeld kan worden en gevoel wordt bepaald door de openheid van je ervaringsruimte.
Echtheid laat je voelen dat je gewoon een sensitief en aandoenlijk mens bent, gewoon en niet groter dan wat het is. Gewoon en echt is dat wat je elke avond weer mag voelen als je in bed alles aflegt, alsof je elke avond sterft voor de opmaak en gaat rusten in je echtheid. Dan voel je wat echtheid is. Hoe dieper je daarvoor open staat, hoe dieper je in contact komt met de spirituele waarden van die realiteit, van de realiteit die jij bent, van het leven dat jij bent.
En in die naakte echtheid zit ik ook voor groepen, waarvan menigeen soms heel anders naar mij kijkt. Dan voel ik dat ze mijn en hun eigen echtheid niet kennen, niet zoeken, niet willen ontmoeten, maar op zoek zijn naar het bijzondere, aparte en verlossende. Dan voel ik hoe pijnlijk die teleurstelling steeds weer voor hen moet zijn, want die verlossing bestaat niet, ook niet via spirituele gedragingen, kennis of vermogens.
Je gewoonheid, je menszijn kun je uiteindelijk niet achterlaten, want iedereen sterft een keer en op zo’n moment ‘moet’ je daar weer naar terug. Ieder mens moet alles wat onecht is weer afleggen voordat hij sterft, voordat hij gaat. Waarom zou je tijdens je leven die echtheid verlaten, haar via spiritualiteit proberen te vinden in bijzonderheden en tegen de tijd dat je deze wereld weer gaat verlaten erin terugkomen om te voelen dat ze de gehele tijd bij je was. De realiteit van wat je gewoonweg bent, kun je niet ontvluchten. Spiritualiteit ligt niet buiten de realiteit, maar is juist die gevoelige laag van deze vaak nog niet diep genoeg verstane realiteit, waarin jij mens bent. Daarom attendeer ik je graag op de waarde van spiritueel realisme, misschien herken je het en kan het iets betekenen voor jou en voor je relatie met mij, met het leven, en in de relatie van mens tot mens.
Moge je je steeds weer en steeds opnieuw openen voor de ware inhoud achter de vorm van de materie, waarin zowel bezieling als eeuwige liefde op jou liggen te wachten.
In love,
Anandajay