De begrippen nood en hunkering klinken menigeen niet prettig in de oren. Ze associëren het met de nare gevoelswaarden van pijn en ontroostbaarheid. Deze gevoelswaarden zul je ook zeker rondom de beleving van nood en hunkering aantreffen, maar dat is nog lang niet de volle waarde van wat nood en hunkering als levenskwaliteiten in zich meedragen.
Nood maakt je namelijk ook bewust van waar je een tekort aan ervaart en hunkering laat je voelen wat je heel erg mist. Je ervaart dus een tekort en gemis van iets, wat je wel schijnt te kennen, want anders kun je het niet missen, ook al weet je niet altijd wat het is. Het voelt als een vorm van immense heimwee.
En net zoals heimwee je niet alleen een pijnlijk gevoel geeft, maar je ook aanzet om weer terug naar huis te gaan, zo zetten nood en hunkering je ook aan om dieper te voelen wat je mist en op zoek te gaan naar waar dat dan te vinden is.
Deze levenstimulerende kant van gemis is datgene wat je, vaak nog onbewust, aanzet, om je in het leven te verdiepen, zijn waarheid te ontrafelen en zijn waarde te ontdekken. Het zet je aan tot ontwikkeling en verandering. Het laat je hordes nemen, die je anders nooit genomen zou hebben. Het helpt je om je niet te blijven blindstaren op de emotionele leemte van dat wat er op dat moment niet is.
Dat wat je in eerste instantie als pijn en ontroostbaarheid ervoer, blijkt, als je je niet als slachtoffer ervan laat verblinden en verzwakken, het meest levengevende en creativiteit uitlokkende aspect van het leven te zijn.
Zou er wel een evolutie plaatsgevonden hebben als er niet een enorm en diepgeworteld gemis door de grond van het bestaan heen verweven had gezeten. Een gemis dat zich in allerlei vormen kan voordoen, maar dat altijd te herleiden is tot het gemis van contact met de essentie van het leven. Het gemis van essentie, waar je weer mee samen zou willen zijn, alsof de schepper zijn schepping via gemis eindeloos naar zich terugroept.
Als je dat beseft, klinken de woorden nood en hunkering niet meer vervelend in je oren, maar realiseer je je dat je zonder het gemis dat zij voortbrengen niet eens de aanzet zou ervaren om je te willen ontwikkelen. Zonder dit gemis zou je niet, net als elke plant, naar het licht willen groeien.
Bij de geboorte wordt dit gemis al in werking gezet door de scheiding van moeder en kind. Na maanden van eenheid met het moederlichaam, hetgeen tijdloos als een eeuwigheid ervaren wordt, word je vanuit die heelheid in de afgescheidenheid gestuurd, zodat je, gevoelsmatig ook eeuwig, op fysiek, emotioneel, psychisch en spiritueel gebied, heimwee zult blijven hebben naar deze verloren heelheid.
Hoe en waar jij in jouw leven deze verloren heelheid ook maar gaat zoeken en hoe jij benoemt wat je zoekt, doet er niet zo toe. Iedereen gaat daar verschillend mee om afhankelijk van zijn bewustzijn. Maar, de drijfveer, het gemis erachter en dat wat gemist wordt, zijn bij iedereen hetzelfde.
Het afgescheiden zijn en zoeken naar de verloren heelheid in welke vorm dan ook, kun je, net als de begrippen nood en hunkering, weer als vervelend ervaren omdat je afscheiding in eerste instantie weer vooral met pijn en eenzaamheid associeert. Maar ook hier blijkt achter deze liefdeloos lijkende beweging van afscheiding een oh zo liefdevolle inplantering schuil te gaan van een onuitroeibaar verlangen naar licht, liefde en heelheid.
Als je je hiervan tot in je cellen bewust bent, zul je juist dankbaar zijn voor de nood en hunkering die in je voelbaar zijn. Dan ervaar je dat deze ‘onzichtbare navelstreng met de heelheid’ het dierbaarste is wat je kent en ben je er blij mee dat je die onafscheidelijk met je meedraagt.
Je bent dan dankbaar, omdat jij door al dat gemis steeds maar weer aangezet wordt om je te openen, om je verder te ontwikkelen en om dieper te verstaan en te voelen via welke wegen jij weer met die heelheid in contact kunt komen.
Hoe zou je anders naar je essentie teruggebracht kunnen worden dan te leven in de hunkering naar dat wat je mist en waar je heimwee naar hebt. De grootte van je nood en hunkering geeft daarbij dan de afstand aan die je ten opzichte van de gemiste heelheid hebt.
Als je heel lang van huis bent geweest, is je nood en heimwee groot, maar als je maar even weg bent geweest, is dat niet zo. Dus als je een grote nood en diepe hunkering voelt, heb je je lange tijd niet heel gevoeld. Dan kun je gaan zitten treuren en lijden onder de ontroostbaarheid van je gemis, maar als je treurt omdat je de heelheid van je ziel niet meer voelt, zul je juist door dat lijden er van afgescheiden blijven.
Levenskwaliteiten, zoals nood, hunkering en afscheiding zijn niet bedoeld om onder te lijden, maar om aan te geven dat je van je ziel, van je wezen en van essentie, van dat waarin heelheid ervaarbaar is, bent verwijderd. Mag je daarom je nood en hunkering als signalen van ‘heimwee naar heelheid’ en ‘gemis van je ziel’ verstaan, zodat je niet verhardt, omdat je de pijn ervan afwijst, maar smelt, omdat je je diepste innerlijke behoefte erin herkent. Zodat je niet inzakt, omdat je er teleurgesteld onder gaat lijden, maar een stroom van genegenheid in jezelf voelt ontstaan, omdat je jezelf wenst te ondersteunen in het beantwoorden van deze heimwee naar de heelheid.
Dan brengt het ervaren van nood en hunkering in jou een stroom van liefde en mededogen op gang, waardoor je sensitiever wordt en verfijnder zult voelen waar ergens in jou heelheid leeft en ervaarbaar is. Dan kom je spontaan in een meditatie, waarin je, vanwege je gesmolten zijn, gemakkelijk de weg vindt naar de gebieden van heelheid in jou, waar je je thuis kunt voelen. Waar je vanzelf stil wordt, omdat je nood vervaagt, de hunkering vervliegt en de heimwee zijn ‘wee’ verliest. En dat kan niet anders dan uiterst helend zijn.
Dan heeft de beleving van nood je in plaats van een pijnlijk tekort een gevoel van vervulling gegeven. Dan heeft de beleving van hunkering je in plaats van ontroostbare behoeftigheid een gevoel van vrede gebracht. Dan heeft de beleving van afgescheidenheid je in plaats van je verder te isoleren een gevoel van verbondenheid gebracht. Dan heeft het leven je bij zijn en jouw essentie gebracht, en de schepping je met de schepper samengebracht.