Dierbare vrienden,
Veel mensen zouden blij zijn met een groots wonder. Het zou hen het bewijs geven van een bovennatuurlijke kracht en zou hen laten geloven in iets anders dan het bekende. Zoiets als God zou dan toch echt bestaan! Het mooie daarvan zou zijn dat het mensen weer met de ervaringswereld van ontzag en nederigheid in contact zou brengen. Niet om ze klein te houden, want dat is het nare gevolg van angst, maar om hen te laten stilstaan bij dat hun zo fantastische intelligentie niet het hoogste goed is dat er is.
Zij die zo’n wonder als een teken zouden ervaren, schijnen echter te slapen. Is de gehele kosmos, de aarde, de mens en de natuur niet al een enorm groot wonder? Is het bestaan op zich al niet wonderlijk of zijn ze aan die wonderen gewend geraakt?
Is het feit dat er in de onmetelijke kosmos een planeet is, die net op de juiste afstand van de zon staat en daardoor leven kan herbergen in de vorm die wij kennen, waarbij de wezens die erop leven zich daar ook nog eens van bewust kunnen zijn, niet een immens wonder? Is niet de gehele schepping een bewijs van een wonder? Hoe die schepping dan ook verklaard wordt, het is ergens met een mysterie begonnen en het is fascinerend dat het zo overzichtelijk voort blijft gaan.
Dit zijn alleen nog maar de uiterlijke wonderen, maar wat te zeggen over dat wat zich innerlijk allemaal voordoet bij ieder van ons? Ook daar staat een onmetelijke kosmos garant voor grootse wonderen waar we ons bewust van kunnen zijn. Onze bezieling is misschien wel het grootste wonder.
Natuurlijk is dat wat ik hier zo geschreven heb alleen maar waar, voor degenen die zich daarvoor openen. Net zoals de onderwaterwereld ook alleen een wonder is voor degenen die zich daarvoor openen. Met die openheid bedoel ik, dat je los van je overtuigingen en gewoonten en van maatschappelijk en sociaal geaccepteerde normen, bereid bent te voelen wat het leven je werkelijk geeft, brengt en biedt. Vaak voel je immers niet dat het leven je iets brengt of geeft, maar heb je het gevoel dat het iets van je vraagt of zelfs dat het je eventueel dwarsboomt of tegenwerkt.
Zo’n mentaliteit heeft natuurlijk verstorende gevolgen voor zowel de relatie met je bezieling of inhoud als voor je relatie met het leven dat zich aan je voordoet. Door die verstoorde uitwisselingen zul je de wonderen van het leven niet meer zien of voelen. Je bent dan vernauwd geraakt door gedachten over de een of andere bedreiging. De angst dat er iets van je verwacht wordt waar je misschien niet aan kunt voldoen werkt verkrampend in op je openheid om de wonderen die je omgeven en jezelf als een levend wonder in hun volheid te ervaren.
Wonderen zijn die dingen die je pas ziet als je anders, opener en dus ook meer voelend durft waar te nemen. Dan zie of voel je opeens dat de ander juist wel of niet echt van je houdt, juist wel of niet bang is voor intimiteit of dat jij, juist door je verharding, de ruimte van ware liefde niet kunt betreden, terwijl je dacht dat dat aan de ander lag. Dan ervaar je opeens dat je een innerlijke bron van liefde in je draagt, terwijl je die zo sterk ergens buiten je zocht. Dan zijn er zoveel openbaringen, zoveel onverwachte dingen te ervaren, zoveel dingen die je niet verwachtte of voor mogelijk hield, wonderen dus, te beleven.
Angst maakt je klein en vernauwt je waarneming, waardoor je de ware omvang van wat het leven je brengt, geeft en biedt niet meer kunt onderkennen. En dat terwijl je zo intens verlangt naar een andere, heelmakende en vervullende levenswaarde en de daarbij horende andere levensbeleving en intermenselijke levenswijze. Je verlangen naar die waarden is zo groot en die waarden lijken dan vaak zo ver weg dat het een wonder zou zijn als ze plotseling wel in jou ervaarbaar zouden zijn.
Vanuit gevoelens van angst en de van daaruit ontstane vernauwing van je openheid, mis je de wonderen die steeds om je heen en in je plaatsvinden. Uit dat gemis ga je dan, net zo hard als dat je in je gedachten van angst geloofde, ook geloven in de oplossingen die je bedenkt om weer open te worden. Je realiseert je dan niet dat juist het geloof in je gedachten je uit de openheid voor het leven en de volheid van het bestaan hebben gehaald en dat je daardoor zowel de wonderbaarlijkheid, als ook de vol-waardig-heid van het leven niet meer ervaart.
Moge je daarom, hier en nu, doorzien hoe het geloof in je eigen gedachten je uit het wondervolle leven heeft verdreven net zoals Adam en Eva, vanuit het geloof in hun eigen kennis als het hoogste goed, uit het paradijs zijn verdreven.
Ik nodig je daarom vanuit het diepst van mijn hart uit om bereid te zijn om het geloof in je intelligentie en de gedachten die dat voortbrengt als zijnde het hoogste goed, op te geven en daardoor weer open te gaan voor het leven waar je deel van uit maakt, onderdeel van bent, door omhuld bent, in ontstaan bent en weer in terug zult keren. Dan besef je weer dat er een grotere kracht is, die, ook al is ze een mysterie, grootser, wonderbaarlijker en veelomvattender is dan jij.
In dat besef ontstaat er een zachte vredige openheid, waarin verwondering met liefde verbonden is en waar je je deel voelt van dat wonder en je omhuld en geborgen voelt door de mysterieuze kracht die zich op deze wijze laat zien en ervaren.
In de bereidheid om vanuit zo een openheid het leven te ontmoeten doen zich steeds weer wonderen voor, waarvan sommige o zo groot zullen zijn. Wonderen in je beleving, wonderen in je relaties en je omstandigheden, wonderen in je waarneming en wonderen in je contact met het wezenlijke.
Het gaat dan niet over wonderen die het ego wenste en die een bepaalde overtuiging moesten bevestigen, maar over wonderen die je alleen maar nog opener laten gaan voor de waarheid, volheid en diepere kracht van het zich, zowel in je als om je heen, steeds verder onthullende leven.
Wonderen zijn eigenlijk positieve wonden. Waar wonden doorgaans een teken zijn van dat iets stuk is gegaan, gaan wonderen juist over dat wat, als het bestaande doorbroken wordt, zichtbaar of ervaarbaar wordt en tot verbazing waar blijkt te zijn.
Als de coulisse (illusie) door inzicht (het is maar karton) verwond wordt (openscheurt), wordt het wonderbaarlijke van de werkelijkheid zichtbaar. Dan wordt de discrepantie tussen illusie en werkelijkheid geheeld. Dan voel je weer jezelf, je echtheid en je aanwezigheid. Dan vindt er een wonder plaats.
Ik zou jullie daarom graag willen uitnodigen om vanuit deze vredige openheid en het van daaruit ontstane inzicht met het leven samen te zijn. Zoek de wonderen niet bij anderen, omdat je ze zelf niet meer ervaart, want dat maakt je alleen maar afhankelijk. Probeer geen wonderen te bereiken door te hopen en geloven in je eigen gedachtekracht, want wilskracht heeft nog nooit wonderen voortgebracht, waar het ego door tot vrede kwam.
Laat je vanuit openheid voor het leven waar je mee wenst samen te zijn in plaats van waar je je voor wapent, weer verrassen in hoe het zich aan je aanbiedt. Dan ervaar je weer de waarheid van het leven als geschenk in plaats van dat het een toneel is, waarop je met kracht je eigen zege moet zien te bewerkstelligen.
Dit wonder is echter van groot belang, want menigeen leeft met handen vol overtuigingen, waarin ze de bevestiging vinden dat er in hun leven zoveel mis is gegaan, waardoor ze nu niet gelukkig kunnen zijn. Door dit verblindende geloof blijft het verlangen, dat in de ziel smachtend wacht op beantwoording, volledig afgedekt en kan het vanuit deze verborgenheid niet door het leven worden beantwoord.
Het leven zou niets liever doen dan alle verlangens die in je ziel rusten en die smachten naar verwerkelijking, te beantwoorden, maar het wacht op jouw openheid, op jouw vredige openheid vóór het levende leven, zodat het direct kan gaan antwoorden op het dan zichtbaar geworden en inspiratie aantrekkende verlangen.
Daarom nodig ik je uit om bereid te zijn voor de ontmoeting met het wonderbaarlijke leven en je door de van daaruit ontstane inzichten te laten ontwapenen, zodat niet het ego al strijdend zijn bevrediging voor elkaar probeert te krijgen, maar dat het verlangen, door jouw openheid blootgelegd, zijn bestemming mag uitzenden en daardoor de passende antwoorden zal aanzuigen.
Jullie weten hoe ik met mijn werk eigenlijk niets anders doe dan jullie uitnodigen om deze openheid met mij aan te gaan en dat ik jullie daarom steeds weer herinner aan mijn oproep uit de Sarvashanti mantra: join me.
Wie weet kunnen deze woorden je de bereidheid geven om de grootse heelheid van het leven voor een moment toe te laten en zijn barmhartigheid, genegenheid en ongelooflijke, vredige liefde, kortom zijn wonderbaarlijkheid (het baart wonderen), te ervaren en ontvangen, zodat je weer, al is het maar voor even, voelt wat voor een wonder het leven eigenlijk is en hoe het jou constant roept en uitnodigt om, als deel van dat wonder, weer zijn partner, liefhebber en gast te zijn.
Ik doe dan ook met deze tekst weer niets anders dan deze stem van het leven, die ook in jou roept, vraagt en spreekt, hoorbaar maken, de liefde van het leven herkenbaar maken en de essentie van het leven zo te eren, prijzen en dienen als dat bij een wonder hoort.
In love,
Anandajay
Comments